Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...

Άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει...
Στο μούχρωμα της μέρας μπαλκονάκι ολάνθιστο, γιασεμί και γαζία αρώματα κι ευωδιές χαρίζουν, λουλούδια και χρώματα, πουλιά και θαύματα στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν... Και χιλιάδες αστέρια στο ουράνιο νεφέλωμα λάμψη και φως τριγύρω σκορπίζουν και πάλι, ιστορούν την απόχη του χρόνου του άφθαρτου καθώς άνοιξη πάντα και παντού θα προβάλλει... ydp




Σου γλυκοψιθυρίζω παραμύθια να σε ταξιδέψουν στην όμορφη χώρα του ονειρικού... κλείσε τα μάτια, δεν θα κάνω θόρυβο, να μη σε ξυπνήσω απότομα...σε παραδίδω στην μυστική μέθη του ονείρου σου, να τεντωθείς ελεύθερα στην αγκαλιά της νυχτιάς, να σε χαϊδέψει το φως της, να χαμογελάσει στα μάτια σου και στην ψυχή σου... να μπλεχτούν αηδόνια στα νεραϊδένια σου μαλλιά, να πλέξουν τη φωλιά τους... να φυτρώσουν λουλούδια στα χείλη σου, να ευωδιάσουν και να στολίσουν τα σκαλοπάτια του μονοπατιού της φαντασίας... κι ας μας ξεχάσει έτσι ο χρόνος, δίνοντας ζωντάνια και χροιά στα χρώματα των μυθευμάτων...ydp








Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Αλλότρια Λόγια - Ελένη Γεωργίου



Ανέγνωρος μέχρι τα χείλη.
Γνώριμος μέχρι την ψυχή.
Στις παλάμες μου ο παλμός σου.
Το τραγούδι του αίματος.
Στις οδύνες, ο τυμπανιστής έρωτας σημαίνει.
Ίπταται η θέληση.
Τα γέρικα φαντάσματα των άλλων σωμάτων, απλώνουν τα χέρια διψασμένα για σκοτάδια.
Ραγισματιές της ύλης αφήνουν το φως να πλημμυρίσει την τρεμάμενη νύχτα. 


Στις οδύνες, αλλότριες ψυχές, δαιμονισμένες, μασούν πίσω από τα δόντια λέξεις ιερές.
Τις ανεμικές ώρες της σιωπής, στα μαλλιά σου φωλιάζουν πουλιά.
Στέκονται υπνωτισμένα πάνω στα δάχτυλά μου, στις βέργες της αγάπης.
Στις οδύνες, αλλότριες σκιές πλημμυρίζουν την κάμαρα.
Κλωστές τα βλέμματα που σπάνε στη μεγαλύτερη έντασή τους.
Κι ύστερα πάλι…
τις ανεμικές ώρες της καταβύθισης, στο στήθος σου απλώνονται αστέρια.
Ύπνος αργυρήλατος βαραίνει τα βλέφαρά μας.
Για να μπορώ να σε κοιτάζω, κομματιασμένα τάματα τον σκορπίζω στα απλωμένα χέρια.
Κατεβάζω μία- μία τις σκιές από τους τοίχους.
Να μην ακούγονται οι κραυγές τους.
Φιλί νανούρισμα μονάχα να σε ταξιδεύει απ’ το σκοτάδι στο φως. 

Ελένη Γεωργίου 


6 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

συγχαρητήρια στην κ. Ελένη Γεωργίου για το ποίημα της!

μπράβο και σε σένα ονειρεμένη μου, που επέλεξες ετούτη τη γραφή!

καλή σου νύχτα!

~reflection~ είπε...

Πολύ έντονες εικόνες, με τις λέξεις να μυρίζουν περιπλεγμένα συναισθήματα... στα μαλλιά, στο λαιμό και στον καρπό της Ποιήτριας που δεν παλεύει να ξεδιαλύνει το εσωτερικό της τοπίο, αλλά με επιλογή αφήνεται στο χείμαρρο των λεκτικών εκπλήξεων...

Με μαγνήτισε!!!

Σε φιλω γλυκά...

ღ oneiremataღ είπε...

@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
είναι ένα συγκλονιστικό ποίημα φωτεινή λάμψη της ψυχής, η γραφή της βυθίζεται μέσα σε συναισθήματα πλημμυρισμένα από θλιμμένες εικόνες και σκέψεις που προσπαθεί να τις σκορπίσει και αναδύεται στην καρδιά...παρόλο που παλεύει να βρει το φωτεινό σημείο στον ορίζοντα των σκέψεων... φιλάκια γλυκά

@~reflection~
το ίδιο ένιωσα κι εγώ,ποιήτρια της συναισθηματικής αντανάκλασης, έναν μαγνητισμό για τις τόσες εικόνες με τις αποχρώσεις του δειλινού και τις σκιές να θεριεύουν μέσα απ τους στίχους της...για τα συναισθήματά της που διάχυτα σκορπίζονται και παρασέρνουν τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τον ίδιο της τον εαυτό σε αλλότριες σκιές και λόγια...και κομματιάζει το είναι της για να το ενώσει ξανά μέσα απ΄την αναζήτηση ενός επίμονου ταξιδιού απ΄το σκοτάδι στο φως, όπως κι εμείς, πολλές φορές...φιλάκια γλυκά

Nina είπε...

Πάρα πολύ ωραίο ποίημα!!!

ღ oneiremataღ είπε...

@Nina,
ναι μάτια μου, αυτό ένιωσα όταν το πρωτοδιάβασα κι εγώ, πως έχει κάτι ξεχωριστό, έχει ένταση, παλμό, παράξενες κι ανάκατες εικόνες και χρώματα που σε παρασύρουν, σε γοητεύουν και σε γεμίζουν συνάμα κι αμφιβολίες... μια έξοδος απ΄το σκοτάδι στο φως αλλά και πισωγύρισμα μαζί κι ένα συνονθύλευμα εικόνων, σκιών, ανακλάσεων...

Unknown είπε...

Όλα αυτά τα λόγια με κάνουν να κοκκινίζω και ταυτόχρονα να θέλω να επιμείνω στις λέξεις... Αέρας στο ταξίδι των λέξεών μου... :)))