Ανέγνωρος μέχρι τα χείλη.
Γνώριμος μέχρι την ψυχή.
Στις παλάμες μου ο παλμός σου.
Το τραγούδι του αίματος.
Στις οδύνες, ο τυμπανιστής έρωτας σημαίνει.
Ίπταται η θέληση.
Τα γέρικα φαντάσματα των άλλων σωμάτων, απλώνουν τα χέρια διψασμένα για σκοτάδια.
Ραγισματιές της ύλης αφήνουν το φως να πλημμυρίσει την τρεμάμενη νύχτα.
Στις οδύνες, αλλότριες ψυχές, δαιμονισμένες, μασούν πίσω από τα δόντια λέξεις ιερές.
Τις ανεμικές ώρες της σιωπής, στα μαλλιά σου φωλιάζουν πουλιά.
Στέκονται υπνωτισμένα πάνω στα δάχτυλά μου, στις βέργες της αγάπης.
Στις οδύνες, αλλότριες σκιές πλημμυρίζουν την κάμαρα.
Κλωστές τα βλέμματα που σπάνε στη μεγαλύτερη έντασή τους.
Κι ύστερα πάλι…
τις ανεμικές ώρες της καταβύθισης, στο στήθος σου απλώνονται αστέρια.
Ύπνος αργυρήλατος βαραίνει τα βλέφαρά μας.
Για να μπορώ να σε κοιτάζω, κομματιασμένα τάματα τον σκορπίζω στα απλωμένα χέρια.
Κατεβάζω μία- μία τις σκιές από τους τοίχους.
Να μην ακούγονται οι κραυγές τους.
Φιλί νανούρισμα μονάχα να σε ταξιδεύει απ’ το σκοτάδι στο φως.
6 σχόλια:
συγχαρητήρια στην κ. Ελένη Γεωργίου για το ποίημα της!
μπράβο και σε σένα ονειρεμένη μου, που επέλεξες ετούτη τη γραφή!
καλή σου νύχτα!
Πολύ έντονες εικόνες, με τις λέξεις να μυρίζουν περιπλεγμένα συναισθήματα... στα μαλλιά, στο λαιμό και στον καρπό της Ποιήτριας που δεν παλεύει να ξεδιαλύνει το εσωτερικό της τοπίο, αλλά με επιλογή αφήνεται στο χείμαρρο των λεκτικών εκπλήξεων...
Με μαγνήτισε!!!
Σε φιλω γλυκά...
@ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ,
είναι ένα συγκλονιστικό ποίημα φωτεινή λάμψη της ψυχής, η γραφή της βυθίζεται μέσα σε συναισθήματα πλημμυρισμένα από θλιμμένες εικόνες και σκέψεις που προσπαθεί να τις σκορπίσει και αναδύεται στην καρδιά...παρόλο που παλεύει να βρει το φωτεινό σημείο στον ορίζοντα των σκέψεων... φιλάκια γλυκά
@~reflection~
το ίδιο ένιωσα κι εγώ,ποιήτρια της συναισθηματικής αντανάκλασης, έναν μαγνητισμό για τις τόσες εικόνες με τις αποχρώσεις του δειλινού και τις σκιές να θεριεύουν μέσα απ τους στίχους της...για τα συναισθήματά της που διάχυτα σκορπίζονται και παρασέρνουν τις σκέψεις, τις επιθυμίες, τον ίδιο της τον εαυτό σε αλλότριες σκιές και λόγια...και κομματιάζει το είναι της για να το ενώσει ξανά μέσα απ΄την αναζήτηση ενός επίμονου ταξιδιού απ΄το σκοτάδι στο φως, όπως κι εμείς, πολλές φορές...φιλάκια γλυκά
Πάρα πολύ ωραίο ποίημα!!!
@Nina,
ναι μάτια μου, αυτό ένιωσα όταν το πρωτοδιάβασα κι εγώ, πως έχει κάτι ξεχωριστό, έχει ένταση, παλμό, παράξενες κι ανάκατες εικόνες και χρώματα που σε παρασύρουν, σε γοητεύουν και σε γεμίζουν συνάμα κι αμφιβολίες... μια έξοδος απ΄το σκοτάδι στο φως αλλά και πισωγύρισμα μαζί κι ένα συνονθύλευμα εικόνων, σκιών, ανακλάσεων...
Όλα αυτά τα λόγια με κάνουν να κοκκινίζω και ταυτόχρονα να θέλω να επιμείνω στις λέξεις... Αέρας στο ταξίδι των λέξεών μου... :)))
Δημοσίευση σχολίου