σκιές παράταιρες...

νυχτώνει, 

κρυφές στάλες 

κατρακυλούν 
στις θύμησες.. 

το μαύρο άλογο 
ξεφεύγει ελεύθερο, 
χάνεται 
στο φωτεινό μονοπάτι του νου,

καλπάζοντας.. 

αγκομαχώντας 

τρέχω ξοπίσω του,

παράταιρη σκιά..

η άλικη πεθυμιά 
που σταθμίζει τη φαντασία,

πιάνεται στα χαμοκλάδια 
και πέφτει από πάνω μου.. 

ξωτικές σκιές 
παραφυλάνε,

μου την αρπάζουν.. 

  νεφέλη με μπάσες νότες 

σ' άγνωστη γλώσσα, 

εκκωφαντική..

νύχτωσε, καρδιά μου, 

το μαύρο άλογο  
δεν φτάνεται πια,  

άστο, 
       καλπάζει ελεύθερο.....ydp